Blog: Hoe gaat het?

Je bent hier: Home / Over Cedin / Nieuws en achtergrond / De dirigent in je brein

Blog

Hoe gaat het?

Jaren geleden kwam ik een kennis tegen. “Hoe gaat het?” vroeg hij. “Goed,” zei ik. En hij vroeg: “Waarom dan?”

Ik had even geen antwoord. Ik realiseerde me dat “hoe gaat het” eigenlijk geen vraag meer is, maar meer een begroeting, een vast ritueel. Hoegaathet-goed. Zoals ze in Amerika eigenlijk geen antwoord verwachten op hun howyou’redoing.
Heel af en toe zegt er iemand: “Nou, eigenlijk gaat het niet zo goed.” Meestal is dat nog een understatement ook. En altijd ben je even in verwarring als er niet het verwachte “goed” komt, of wanneer iemand een onverwachte tegenvraag stelt.  

Het is crisistijd.

Het is in deze periode misschien wel de meest belangrijke vraag om te stellen. Aan kinderen, aan ouders, aan collega’s, aan buren, aan elkaar. We leven in een tijd waarin onze levens op zijn minst even zijn geschud. We zijn ineens onderdeel van de geschiedenisboekjes: een pandemie die hard om zich heen slaat.

Leraren doen belrondjes. Het is de eerste sheet in veel bijeenkomsten. Hoe gaat het?

  • “Goed. Maar ik mis jullie wel.”
  • “Goed. Maar ik wou dat ik weer kon voetballen.”
  • “Goed. Maar ik ben het thuiszitten wel even zat.”
  • “Goed. Maar ik maak me zorgen om oma.”
  • “Goed. Maar ik word gek van de onzekerheid.”
  • “Goed. Maar mijn vader is ziek.”

Hoegaathet–goed is in veel gevallen hoegaathet-goedmaar geworden.  En achter de maar gaat veel zorg, veel onzekerheid en veel angst schuil.

Wat zou je van deze periode willen behouden?

Zoals altijd in crisistijd worden processen zichtbaar. We verleggen onze prioriteiten. Herijken onze normen en waarden. Nemen afscheid van overbodige ballast. Omarmen dingen die ons energie geven. En dat is, ondanks de angst en onzekerheid, een mooi proces.

Ook in het onderwijs zien we dat terug. We ontdekken massaal de voordelen en het gemak van de digitale wereld. Dat biedt kansen voor straks. Ik denk aan thuiszitters, die op deze manier óók onderwijs kunnen volgen. Ik zie veel flexibiliteit. We delen massaal lessen en ideeën, waar voorheen veel achter de klassendeuren bleef. We ontdekken hoe we online kunnen afstemmen, efficiënt en zonder reistijd. Dat we misschien niet zoveel lange vergaderingen nodig hebben om beslissingen te kunnen nemen en de boel draaiende te houden. We leren vertrouwen op elkaars kunde. We ontdekken ook het gemis aan contact. Aan elkaar zien, spreken, vasthouden. We missen het kletsen in de teamkamer, het ouwehoeren tussendoor. De spontane momenten. Iemand stelde laatst de vraag: “Wat zou je van deze periode willen behouden?” Een mooie vraag om in je team, in je klas en thuis met elkaar te bespreken.

De waarde van contact

Wat ik wil behouden in en na deze periode, is de vraag “Hoe gaat het?” En ik pleit voor oprecht antwoord geven.

  • “Goed. En tegelijkertijd maak ik me zorgen om mijn dochter.”
  • “Niet zo goed. Ik heb deze week 50 uur gewerkt en ben kapot.”
  • “Slecht. Ik heb een rotdag.”
  • “Goed. Ik heb vanmiddag lekker in de tuin in de zon gewerkt, heerlijk!”

Laten we er weer een echte vraag van maken. Dus als het antwoord “goed” is, vraag dan waarom.

Blijf deze vraag stellen aan elkaar. Houd het als eerste punt op de agenda. Stel hem aan de ouder, aan je collega, aan het kind in je klas. Stel hem aan je eigen kind en je partner. Stel hem aan de leerkracht van je kind. En neem de tijd om te luisteren naar het antwoord. Want als deze periode ons iets heeft geleerd, is het wel de waarde van echt contact.

Neem contact op

Heb je vragen over de dienstverlening van Cedin? Stuur ons een bericht en we nemen zo spoedig mogelijk contact met je op.

Start met typen en druk op enter om te zoeken..