Onze collega Anke Schaafsma is 58 jaar, getrouwd, moeder van twee volwassen dochters en heeft al jaren werkervaring. Ze is begonnen als logopedist in de kinderrevalidatie, later heeft ze diverse leidinggevende functies gehad in zorg en onderwijsadvies. Nu werkt ze parttime bij Cedin als coördinator Paramedisch Verpleegkundig Onderwijsadvies. De overige dagen van de week volgt ze de verkorte PABO. In deze columnreeks volgen we haar en haar bevindingen op deze opleiding.

De verkorte PABO: Alle begin is moeilijk

In twee jaar tijd opgeleid worden tot een vakbekwame leraar van nu! Dinsdag 1 september startte ik met de verkorte PABO aan de Hanzehogeschool in Groningen. Ik maak namelijk nog graag de overstap naar het onderwijs, omdat ik terug wil naar mijn professionele basis: kind en ouders. En ik ben daar niet alleen in. Met mij startten 150(!) volwassenen deze opleiding. Allemaal gemotiveerd om in het basisonderwijs aan de slag te gaan. Dat is goed nieuws toch?

Voordat ik zover ben, kom ik mezelf op allerlei manieren tegen. Dat begon al met een spannende introductie op de eerste dag. Want wat tref ik aan? Welke levenservaring hebben mijn medestudenten? Val ik met mijn grijze gerimpelde hoofd niet enorm uit de toon? Word ik wel voor vol aangezien, of wekt mijn leeftijd juist verwachtingen die ik niet waar kan maken? Gelukkig trof ik andere vijftigers in mijn groep. Dat gaf hoop en ik voelde me hierdoor op mijn gemak.

Weer een opleiding volgen, betekent ook ouderwets blokken voor de toetsweken. Dat was niet eenvoudig. De PABO kan verkort aangeboden worden, omdat wij als studenten al de nodige kennis in huis hebben door eerdere studies of door werkervaring. Maar de ‘basisschoolkennis’ was bij mij en velen met mij ver weggezakt. Docenten hebben de eerste periode hun uiterste best gedaan om ons dit bij te spijkeren. En om ons te interesseren én inspireren. Een hele opgave in deze bijzondere coronatijd waarbij colleges grotendeels digitaal worden aangeboden. De vaardigheid om vervolgens al deze kennis in me op te nemen en te reproduceren op het gewenste moment, moest ik uit de krochten van mijn eerder verworven competenties opdiepen.

En nu ben ik weer die stagiaire. Met dezelfde hoge verwachtingen en een klein beetje zenuwen zoals vroeger ben ik net begonnen op mijn eerste stageplek. Het vinden van deze plek heeft de Hanzehogeschool veel moeite gekost. Wat mij verbaasde, omdat ik had verwacht dat het onderwijs zat te springen om ervaren handen in de klas. Inmiddels begrijp ik heel goed dat het scholen schaarse tijd en energie kost om stagiaires te begeleiden.  Onze levenservaring is namelijk geen garantie voor onderwijsbekwaamheid, laat staan bevoegdheid. Zonder deze bekwaamheid kunnen wij geen kwalitatief onderwijs bieden. Dus aan alle scholen waar mijn medestudenten en ik stagelopen: wat fijn dat we met jullie kennis en kunde deze onderwijservaring op mogen doen! Ik ben in ieder geval blij om naast de online colleges nu ook in de praktijk aan de slag te kunnen.