Onze collega Anke Schaafsma is 59 jaar, getrouwd, moeder van twee volwassen dochters en heeft al jaren werkervaring. Ze is begonnen als logopedist in de kinderrevalidatie, later heeft ze diverse leidinggevende functies gehad in zorg en onderwijsadvies. Nu werkt ze parttime bij Cedin als coördinator Paramedisch & Verpleegkundig Onderwijsadvies. De overige dagen van de week volgt ze de verkorte PABO. In deze columnreeks volgen we haar en haar bevindingen op deze opleiding.

Eindelijk, in levende lijve voor de klas.

Het is gelukt! Ik sta weer voor de klas. Na vier weken online begeleiden, mocht ik van mijn tweede stageschool beginnen met fysiek lesgeven in groep 1 / 2. Wat een feest is dat.

De Tine Marcusschool is een school voor leerlingen met een taalontwikkelingsstoornis (TOS). Als voormalig logopedist vind ik dat natuurlijk extra interessant! In 1986 heb ik zelfs nog stage gelopen op de school in Groningen, als student logopedie. Destijds vond ik deze groep leerlingen al erg intrigerend.

Het feit dat ik de ‘doelgroep’ ken, betekent niet dat ik de didactische benadering onder de knie heb.  Het is hard werken, hoor! Zeven kleuters met een TOS kennis te laten maken met de wereld die ‘school’ heet. Ik heb het erg getroffen met mijn coach, die mij veel ruimte geeft om het vak van onderbouwleerkracht in de vingers te krijgen.

Dus ik zing het ‘goedemorgen lied’, leer ze een ‘kriebeldans’, werk met ze in de hoeken in de klas, en lees verhalen voor met ‘Raai de Kraai’ op mijn hand. Ik word ook steeds vaardiger op het digibord. Deze school werkt met de methode Kleuterplein. Heel leerzaam om met die methode kennis te maken en voor deze kleuters een tikkeltje aan te passen. Wat een verschil met 1986, toen bestond het digibord nog niet, werkten we uit boekjes en maakte ik veel logopedisch materiaal zelf.

Zelf herinner ik niet zoveel van mijn eigen kleutertijd. Ik weet nog wel dat ik een hele lieve juf had en dat ik vaak met knutselwerkjes thuis kwam. Ik vermoed dat juf me daar ook bij hielp.

Nu vragen die kleuters mij om hulp. Als ik ’s avonds thuiszit hoor ik soms nog hun stemmetjes in mijn hoofd: ‘Nùùùf, wi je helpe?’, ‘Helpe, juf?’, ‘Wat doen, juf?’. En ik maar goede zinnen teruggeven: ‘Waar kan ik je mee helpen?’ ‘Wat zou je nu nog meer kunnen doen?’ Zo probeer ik ze naar de zone van hun naaste ontwikkeling te begeleiden. Dus niet even snel de jas dichtritsen (wat ik bij mijn eigen dochters wel altijd deed, haastige moeder die ik was), maar een beginnetje maken en enthousiasmerend te zeggen: ‘De rest kun je zelf!’ En als ze met de blokken spelen en mij hun toren laten zien, hen te complimenteren en direct daarna aan te moedigen om, naast de gestapelde toren óók een poortje te bouwen. En als ze komen vragen om een derde dobbelsteen, omdat ze anders geen 11 kunnen gooien, niet te verklappen hoe ze dat met twee dobbelstenen wel kunnen, maar uit te dagen het zelf uit te zoeken. En dan letterlijk het lampje in hun ogen te zien als ze het ontdekt hebben. Ook het nadenken over de werkjes die passen bij hun leerdoelen, die alvast klaar te leggen voor de volgende ochtend. Héérlijk vind ik het! En enorm vermoeiend… Petje af voor de leerkrachten die dit 5 dagen per week doen!

Mijn stagedag is helaas niet compleet zonder de opdrachten van de PABO. Er worden aan mij de nodige eisen gesteld als student. Wat kijk ik er naar uit dat ik straks mijn bevoegdheid heb. Dan hoef ik niet meer dagelijks achter de laptop te gaan zitten om mijn lessen in matrixen te beschrijven. Of na elke stagedag te reflecteren op mijn eigen ontwikkeling. Het is goed dat de verkorte PABO van de Hanzehogeschool bezig is om het curriculum te herzien, want zoals het nu is opgebouwd is het eigenlijk niet te combineren met het gewone leven. Laat staan met een baan erbij. Nog even doorbijten, 9 juli is mijn laatste deadline. Dan komen zes hemelse zomervakantieweken.

Die vakantie begin ik niet zonder ‘mijn’ zeven fantastische kleuters uit te zwaaien. In september mag ik starten in de bovenbouw van een reguliere basisschool. Ook heel veel zin in!